در واپسین لحظات مانده به سال جدید، مجلس با تصویب یک طرح ضدزن و ضدانسانی به نام #جوانی_جمعیت و #حمایت_از_خانواده بمبی را بر سر زنان و کودکان کشور انداخت که تبعات و تلفاتش تا سالهای سال گریبان ما را خواهد گرفت.
طرحی پلیسی که در یک سکوت شرمآور خبری، چشماندازی تیره و تار برای زنان و دختران ترسیم کرده: یا زیستن و زاییدن با خطر مرگ؛ یا ناقص شدن با سقطهای زیرزمینی.
طرحی که دیگر حتی جغرافیا و طبقه هم نمیشناسد و عموم زنان -فارغ از مجرد و متأهل- خشونت آن را به شیوهای روزمره لمس خواهند کرد:
با محرومیت از دسترسی به داروها و خدمات #پیشگیری_از_بارداری، چه در خانههای بهداشت و چه در داروخانهها (به جز موارد خاص تجویزشده با نسخه پزشک).
با جرم انگاری هرگونه عمل و توصیه پزشکان و کادر درمان به استفاده از روشهای #پیشگیری یا آزمایش #غربالگری که خارج از چهارچوب تعیینشده ستاد جمعیت باشد.
با محدودکردن بیش از پیش سقطهای قانونی که برای مادران خطر جانی را به همراه دارد.
با خارج کردنِ «سلامت زنان باردار» از اولویت تعهدات پزشکی و اولویت دادن به #زایمان و…
هدف به طور خلاصه این است که هر رابطه جنسی به یک #زایمان بالقوه ترجمه شود.
در جامعهای که از موی سر تا مچ پای زنان در کنترل قانون و پدر قرار دارد؛ در جامعهای که دختران جوان و نوجوان مدام با مفهوم موهوم #بکارت مورد شکنجه و آزار خانواده و دستگاه پزشکی قرار میگیرند؛ قراردادهای ازدواج به شکل یکطرفه و با سلب کامل حقوق زنان نوشته میشود و ذیل عنوان #تمکین هیچ اختیاری در رابطه جنسی برای زنان فرض نشده و در نهایت هم هیچ قانونی برای حمایت از قربانیان تجاوز جنسی وجود ندارد، حتی تصور اینکه چنین طرحی به چه تعداد از بارداریهای ناخواسته زنان خواهد انجامید، به چه تعداد #زن_کشی، #خودکشی، بالا رفتن آمار #خشونت_خانگی و نقص عضو و بیماری زنان و دخترانی که در دالانهای زیرزمینی به دنبال سقط خواهند گشت… مو بر تن سیخ میکند.
اما این اعلان جنگ رسمی را نباید بیپاسخ گذاشت. باید متحدانه در پی ضدحمله بود، از زمین و هوا بر سرشان آوار شد و مقابل تک تک این بندها یقهشان را چسبید تا وادار به عقبنشینی شوند.