در چند روز اخیر، بسیج مردمی در کلمبیا در جریان بوده است: اعتصاب تقریباً عمومی، فلج نسبی کشور، محاصره، حمله به مکانهای قدرت در شهرهای بزرگ و کوچک کشور از سوی مردم علیه سیاست های ریاضتی نئولیبرال دولت دست راستی و اقتدارگرای کلمبیا که با فسادی عمیق دست و پنجه نرم میکند. همزمان حجم سرکوب، بسیار سنگین بوده است؛ گزارش ها حاکی از دست کم ۳۰ کشته، بیش از ۸۰ مفقود، حدود ۸۰۰ نفر بازداشت خودسرانه، صدها زخمی، موارد زیادی تجاوز جنسی … و هیچ نشانهای از این نیست که سرکوبها در حال کم شدن یا متوقف شدن است.
اعتراضات در تاریخ ۲۸ آوریل طی یک بسیج اجتماعی و فراخوان اعتصاب علیه اصلاح مالیاتی موسوم به “همبستگی پایدار” که بناست توسط دولت راست افراطی کلمبیا اجرا شود، آغاز شد. این قانون، به طور خاص افزایش مالیات قشر کم درآمد و افزایش مالیات بر کالا را هدف قرار داده با افزایش همزمان مایحتاج اساسی به نام “سبد اساسی” و همچنین افزایش مالیات بر آب، برق، گاز یا خدمات دیگر که بر کل جمعیت، خصوصا فقرا، در کشوری که کاهش شدید تولید ناخالص داخلی خود را تجربه می کند (۷٪ در سال ۲۰۲۰) تأثیر می گذارد.
مردم اصلاحات دولت را نوعی اعلان جنگ علیه فقرا میدانند؛ دولت در عین حال قصد داشت در قانون جدید مالیات بردرآمد، طبقه متوسط را به بهانه احیای بازارها بالا ببرد. در حالی که قرار است شرکت های پردرآمد فقط ۲۷٪ از هزینههای پیش بینی شده این اصلاحات را تامین کنند، ۷۳٪ بار تامین مالی آن بر دوش مردم عادی گذاشته شده است که تا کنون نیز بهخاطر فساد داخلی سیاستمداران تحت فشار اقتصادی زیادی بوده اند. همچنین، با نرخ بیکاری بالا، بخش قابل توجهی از جمعیت کلمبیا، حدود ۴۳ درصد، زیر خط فقر زندگی می کنند. ۲۵٪ حتی با کمتر از ۲ یورو در روز زندگی می کنند، شرایطی که نتیجه دههها سیاست نئولیبرالِ تسریع شده، توسط رئیس جمهور سابق کلمبیا است که هنوز ادامه دارد.
چندین عامل دیگر نیز منجر به انفجار اجتماعی فراگیری از این دست شده اند، از جمله مدیریت فاجعه بار کرونا که خود ناشی از سیستم بهداشتی فاجعهبار و خصوصی شده در کلمبیا است. این کشور یکی از بدترین شرایط مرگ و میر ناشی از کرونا را در آمریکای لاتین تجربه کرده است.
علاوه بر این در سال ۲۰۱۹، جنبشهای بزرگ اجتماعی در دانشگاههای کشور و همچنین در حومه شهر صورت گرفته است. نباید فراموش کرد که دهقانان کلمبیایی در گذشته به دلیل درگیریهای مسلحانه و سرکوب دولت هزینه بسیار سنگینی پرداخت کردهاند.
همچنین لازم به یادآوری است که بیش از ۱۵۰ هزار نفر در فاصله سالهای ۱۹۸۰ و ۲۰۰۰ توسط گروههای راست افراطی پارا نظامی (که نزدیکی آنها با قدرت فعلی بر کسی پوشیده نیست) کشته شده اند که ۸۰٪ قربانیان درگیری های نظامی در کلمبیا را شامل می شود. این روند در دهههای بعد از سال ۲۰۰۰ و حتی امروز با همان روشها ادامه دارد: آدم ربایی، تجاوز جنسی، در کشوری که گرفتار فساد و قاچاق مواد مخدر است، عادی سازی شده. راستگرا ها در کلمبیا بخاطر ارتباط نزدیکشان با کارتل های بزرگ مواد مخدر از جمله «اوریب» (Uribe) شناخته شده هستند. اوریب در صفحه تویتر خود صراحتا ارتش را به تیراندازی به سمت تظاهرکنندگان فراخواند.
هرچه تعداد سرکوبها بیشتر میشود و ارتش بیشتر وارد عمل می شود، ترس و وحشت بیشتری مردم را فرا میگیرد. رئیس جمهور اکنون پاداش ۲۰۰۰ یورویی که معادل ۸ برابر حداقل دستمزد در کلمبیا است را برای کسانی در نظر گرفته که هرگونه اطلاعاتی در مورد “خرابکاران” ارائه دهند. بنظر میرسد که در این زمینه کشورهای اقتدارگرا و محافظه کار در حال آموختن و یادگیری از یکدیگر برای سرکوب هر چه بیشتر و سریعتر مردم عادی جامعه هستند که از سیاستهای نئولیبرال اقتدارگرایانه این دولتها آسیب جدی دیدهاند.
در وضعیت کنونی که پلیس در روز روشن و جلو چشم مردم و در برابر دوربین های بیشمار دست به کشتار وسیع و قتل عام مردم بیگناه و بی سلاح زده است، پس گرفتن اصلاحات و استعفای وزیر دارایی دیگر کافی بنظر نمیرسند. به ویژه در شهر کالی که مرکز درگیریها بوده و احتمالاً بیشترین کشته را داشته است. تصاویر منتشر شده به قدر کافی سبعیت نظامی و خشونت دولت حامی سرمایه را نشان میدهند.
منبع کالکتیو
#نئولیبرالیسم_هار
#ریاضت_اقتصادی
اتحاد بازنشستگان
@etehad_bazn