مدیران فاسد و رانتی کارگران خودروسازی را میان مرگ از کرونا در اثر اجبار به کار در فضای آلوده یا بیکاری، آوارگی و گرسنگی خانواده مجبور به انتخاب کرده اند
▪️اردوی کار: محمد حاجی زاده، رئیس اتحادیه‌ی کارگران صنعت خودروسازی، گفته: کارگران شرکت‌های خودروسازی و قطعهسازی، نگران درگیری با ویروس کرونا هستند و درتماس با اتحادیه‌ی کارگران صنعت خودروسازی، خواستار تعطیلی محل کار خود تا زمان رفع نگرانی‌ها شده‌اند
▪️شرکت‌ها، شروع به توزیع ماسک و تجهیزات ضدعفونی دست و سطح در میان کارگران کرده‌اند اما نگرانی آنها به توجه به وسعت کارگاه‌ها، تراکم جمعیت کارگران و نبود دستورالعمل‌های حفاظت فردیِ مختص هر صنعت، کاملا به جاست
▪️کارگر زن یکی از شرکت‌های قطعهسازی در تماس با من گریه‌کنان گفته که خانواده‌ام به من گفتند که به خاطر سلامتی ما در محل کار حاضر نشو؛ درحالی که این خانم اگر با سرپرست کارگاه چنین موضوعی را مطرح کند، به او می‌گویند: «اگر نمی‌خواهی بیایی، تسویه کن و برو
▪️به صورت استاندارد هر شرکت باید به ازایِ هر ۱۵ تا ۲۰ نفر، یک سرویس بهداشتی داشته باشند، اما شرکت‌های خودروسازی ایران به ازای هر ۶۰ کارگر، و بیشتر یک سرویس بهداشتی دارند؛ امری که به تهدیدی برای سلامت کارگران تبدیل می‌شود.
▪️سرویس بهداشتی برخی از شرکت‌ها نزدیک سوله‌های بیابانی آنها قرار دارد؛ سوله‌هایی که بعضا به دلیل تعطیلی برخی کارگاه‌ها یا دوری از محل کار، رفت و آمدی ندارند؛ در نتیجه بهداشت این شرکت‌ها وضعیت به مراتب بدتری دارد.
▪️کارگران خودروساز با فلزات به عنوان مواد اولیه کار می‌کنند که ظرفیت بالایی برای جذب ویروس کرونا دارد
▪️کارگران خودروسازی می‌گویند که ما نگران کار با فلزات هستیم؛ آنهم در کارگاه‌هایی که دها و صدها کارگر بدون چک کردن درجه حرارت بدنشان رفت و آمد می‌کنند. در چنین شرایطی کارگران گزارش داده‌اند که ما درگیر میزان بالایی استرس هستیم.
▪️همه می‌دانیم که تماس مداوم با استرس، سیستم ایمنی فرد را مختل و سلول‌‌های خونی را برای پذیرش بیماری آماده می‌کند. حال در این شرایط چگونه می‌توانیم از کارگران بخواهیم که آرامش خود را حفظ کنند و بر سر کار خود حاضر شوند.
▪️شرکت‌های خودروسازی با پیش‌فروش هزاران خودرو برای خود نقدینگی جذب کرده‌اند، و حالا می‌خواهند با افزودن فشارهای خود به کارگران، آنها را برای ماندن در کارگاه و مرخصی نگرفتن، قانع کنند؛ در حالی که در چنین وضعیتی صلاح نیست که کارگران به اجبار به کار واداشته شوند.
▪️مدیران ناکارآمد برخی شرکت‌ها که به سبب داشتن «ارتباطات سیاسی» و برخورداری از مزیت «فشارهای بیرونی»، از سال‌ها پیش به صورت رسمی، و نه برخلاف کارگران، به صورت قرارداد موقت استخدام شده‌اند، از تمام مرخصی‌های سالیانه خود استفاده کرده‌اند و حتی بیشتر از آنهم مرخصی گرفته‌اند؛ آنهم با ۲۰ تا ۳۰ میلیون تومان حقوق ماهیانه به اضافه مزایای رفاهی نامحدود و استفاده از امکانات دولتی برای خانواده‌هایشان.
▪️سلامت کارگران برای مدیران خودروسازی‌‌‌ها اهمیت چندانی ندارد. آنها به کارگران به چشم «نان‌خورانِ کم بهره و پُرتوقع» نگاه می‌کنند؛ بی‌آنکه هیچگاه به این پرسش پاسخ دهد که فایده چند دهه حضور آنها در راس پول سازترین شرکت‌های کشور چه بوده است؟ مدیران این شرکت‌ها با سفارش روسای جمهور یا معاونان و روسای دفاتر آنها، استخدام شده‌اند و حالا از اهمیت وجود خود برای مردم صحبت می‌کنند. آنها حتی سرویس بهداشتی و رستوران جدا از محل تردد کارگران دارند.
▪️برخی از مدیران برای اعلام موفقیت خود، کارگران را زیرفشارهای خود می‌گیرند و راحت عنوان می‌کنند: «اگر نمی‌خواهید در چنین شرایطی کار کنید، بروید؛ راه خروج برای شما باز است.» این میزان فشار روی کارگران آنها را دچار یاس و سرگردانی کرده است. آنها نمی‌دانند که باید کار خود را رها کنند یا اینکه بمانند و با ابتلاء به ویروس کرونا کنار بیایند.
▪️در این میان مدیری که 30 میلیون تومان حقوق می‌گیرد، نباید هم نگران شیوع کرونا در میان کارگران باشد و حتی از این فرصت استفاده می‌کند تا به کارگران بقبولاند که باید حجم تولید را افزایش دهند.
@ordoyekar