روز چهارشنبه ۲۱ خرداد رسانه های ایران از اعدام عباس کورکور خبر دادند. عباس کورکور زندانی سیاسی معروف به مجاهد کورکور در جریان اعتراضات سال ۱۴۰۱ بازداشت شد و قوه قضائیه ایران او را متهم پرونده کشته شدن کیان پیرفلک معرفی کرد. در حالی که خانواده کیان پیرفلک بارها این اتهام را رد کردند و گفته‌اند که کیان با شلیک مسقیم نیروهای امنیتی جان باخت. پس از آن رژیم اتهامات تازه ای چون محاربه و بغی علیه او مطرح کرد و دادگاه انقلاب اهواز در فروردین ماه سال ۱۴۰۲ برای وی به اتهام «محاربه و افساد فی‌العرض» حکم اعدام صادر کرد. دیوان عالی کشور نیز در دی ماه همان سال این حکم را تایید کرد. اتهامانی که نهاد های امنیتی با هدف ایجاد رعب و وحشت وارد میکنند، در حالی که هیچ مدرک مستندی جز اعتراف اجباری زیر شکنجه های وحشتناک وجود ندارد. و این در حالی بود که کور کور از داشتن وکیل مستقل محروم بود و تنها یکبار اجازه ملاقات با خانواده اش را یافت و به شدت شکنجه شده بود.
اعدام مجاهد کور کور در روز تولد کیان پیر فلک نمایشی وحشیانه و خشن از انتقام و ارعاب و نمادی از سرکوب ساختاری و چند لایه در جمهوری اسلامی است. رژیمی که طناب دار و شکنجه و زندان را تنها سیاست راهبردی خویش برای حفظ حاکمیت می بیند. حاکمیتی که در اوج سرکوب، شاهد جنبشهای پر دامنه کارگران، پرستاران، بازنشستگان، رانندگان کامیون و سایر زحمتکشان است.
ظاهرا رژیم بحران زده خود را بر لبه پرتگاه می بیند. ترس حکومت از نارضایتی عظیم و پتانسیل بزرگ اعتصابات گسترده تر کارگری و برآمدهای قدرتمند توده ای است. حاکمان اسلامی نشان داده اند که چگونه در بزنگاهای اظطراری جام زهر را سر میکشند و با دشمنان قسم خورده خود از موضعی فرو دست پای میز مذاکره می نشینند ، اما در مواجهه با جنبشهای مردمی نه تنها انعطافی ندارند، بلکه در تلاش برای خاموش کردن فریادهای حق طلبانه کارگران و زحمتکشان به سرکوب گسترده و اعدامهای پشت سرهم اعم از زندانیان سیاسی و مردم محرومی که بجرائم عادی محکوم شدند، روی می آورند . اعدامهای اخیر بار دیگر نشان می‌دهد که برای حاکمان اسلامی دشمن اصلی در خانه است.
در چنین شرایطی نباید خانواده های زندانیان سیاسی و محکومین به اعدام را تنها گذاشت، نه فقط از نظر اخلاقی بلکه بعنوان یک وظیفه انسانی و در دفاع از حق حیات و زندگی. با تجمع در مقابل زندانها و در کنار خانواده های زندانیان علیه این بربریت و جنایت و قتل و کشتار بایستیم و با صدایی رسا فریاد ضد اعدام سر دهیم. باید مبارزه علیه اعدام را در همه عرصه ها گسترش داد . از کارزار سه شنبه های نه به اعدام که در زیر تیغ رژیم و علیرغم همه فشارها هر هفته شمار بیشتری از زندانها به آن می پیوندد، حمایتهای عملی بیشتری را سازمان داد. تنها بربستر مبارزه وسیع و همه جانبه علیه اعدام است که شرایط برای در هم شکستن درهای زندان و آزادی زندانیان سیاسی آماده میشود.
نه به اعدام ، نه به شکنجه
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
۲۱ خرداد۱۴۰۴-۱۱ ژو ئن ۲۰۲۵